غزل شماره 112 دیوان حافظ

آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

صبر و آرام تواند به من مسکین داد

وان که گیسوی تو را رسم تطاول آموخت

هم تواند کرمش داد من غمگین داد

من همان روز ز فرهاد طمع ببریدم

که عنان دل شیدا به لب شیرین داد

گنج زر گر نبود کنج قناعت باقیست

آن که آن داد به شاهان به گدایان این داد

خوش عروسیست جهان از ره صورت لیکن

هر که پیوست بدو عمر خودش کاوین داد

بعد از این دست من و دامن سرو و لب جوی

خاصه اکنون که صبا مژده فروردین داد

در کف غصه دوران دل حافظ خون شد

از فراق رخت ای خواجه قوام الدین داد

غزل شماره 102 دیوان حافظ

دوش آگهی ز یار سفرکرده داد باد

من نیز دل به باد دهم هر چه باد باد

کارم بدان رسید که همراز خود کنم

هر شام برق لامع و هر بامداد باد

در چین طره تو دل بی حفاظ من

هرگز نگفت مسکن مالوف یاد باد

امروز قدر پند عزیزان شناختم

یا رب روان ناصح ما از تو شاد باد

خون شد دلم به یاد تو هر گه که در چمن

بند قبای غنچه گل می‌گشاد باد

از دست رفته بود وجود ضعیف من

صبحم به بوی وصل تو جان بازداد باد

حافظ نهاد نیک تو کامت برآورد

جان‌ها فدای مردم نیکونهاد باد

قرآن کریم-سوره ی مائده

باز قوم گفتند ای موسی هرگز ما در آن جا مادامی که آنها باشند در نیاییم پس تو برو به اتفاق پروردگارت با آنها قتال کنید ما این جا خواهیم نشست تا پس از فتح شما در آن جا داخل شویم.

قرآن کریم-سوره ی بقره

و آن کسی را که در راه خدا کشته شده مرده نپندارید بلکه او زنده ابدی است ولیکن همه شما این حقیقت را در نخواهید یافت.

قرآن کریم-سوره ی مائده

و چون آنان در نزد شما مومنان آیند اظهار کنند که ما ایمان آورده ایم و حال آنکه آنها با همان کفر و انکار که به اسلام در آمدند باز از اسلام بیرون شدند و خدا به کفر و نفاقی که در درون دل پنهان میدارند داناتر است.