نهال دوستی و محبت را بکاریم

هیچگاه گذشتن  از آنچه بمن گفته شود مربوط نیست یعنی من آنی شوم برای درون خود برای خود جستن و خود انسان ماشینی شدن.زیرا انسان ماشینی تبدیل میشود به انسان آهنی.روح محبت درونش تبدیل میشود به زندگی صرف ماشینی.آنچه بمن مربوط نیست یعنی من درون خودم گمشده ام.و از لحظاتی که حیات دارم استفاده نکردم.لحظه ای که دیگری نیاز به کمک من داشته.یا من میتوانستم به اندازه خودم کمکی کنم.حتی در حد دلداری حتی در حد یک لبخند.حتی در بر طرف کردن آن.و حتی بیشتر راهنما شدن دیگری.ذخیره علم.ذخیره دانستن.ذخیره خوبی.را به دیگری اهدا کردن.اگر صرف درون خود شدن مرا بیشتر از دیگری میدارد آن را به جوینده آن بدهم.زیرا کمک من کمک به دیگریست.و اگر من این توشه را با خود بداخل خاکدان جسم ببرم جز خورندگان جسمم را خورده و روحم در جهان بی نتیجه خواهد بود .ماندگاری جسم تا فنا شدن آن یعنی فرصت هست تا اگر دل شکسته.اگر حال و احوال کسی را که باید میپرسیدم نپرسیدم را استفاده کنم و خوبی کنم.برخورد ما چقدر دلپذیر میشود وقتی سلامی به گرمای وجودی خود را به دیگری انتقال دهم ترشرویی را کنار گذاشته.و سلامی به قوت مهربانی و گرمای محبت را انتقال بدهم زیرا سلام ما درب ورودی بازخورد متقابل آنست که دیگری را دلگرم کند از اینکه با یک انسان مثبت سرو کار دارد.کوچکترین ها بذر بزرگترین ها هست.رفتار بزرگ منشانه ما نمودار شخصیت ماست.تا بتوانیم نهال دوستی و محبت را بکاریم.مطمئن باشید اعمال ما بازتابی خواهد بود از برگشت آن به خود ما.زیرا درون آن دیگریست.و دیگری.